Hipo, Robak larwa 24 cm 2 rodzaje - Hipo, w empik.com: 20,20 zł. Przeczytaj recenzję Hipo, Robak larwa 24 cm 2 rodzaje. Zamów towar z dostawą do domu! Internetowy sklep wędkarski Superwedkarz.pl wykorzystuje technologię plików cookies, aby zapewnić pełną funkcjonalność witryny. Korzystając ze sklepu akceptujesz naszą p » ogrodzenie z krzyżujących się prętów » opasły foliał » organy wewnętrzne człowieka schemat » osoba sceptyczna » oszklona skrzynia z nowalijkami » owad z długimi czułkami » owady bez skrzydeł » paavo długodystansowiec » pokryt madami » pomieszczenie do nauki jazdy konnej » rodzaje szarady Karaluch, czyli karaczan wschodni to insekt, chętnie zamieszkujący domy, mieszkania, szpitale, punkty gastronomiczne i inne budynki, w których może znaleźć pożywienie. Jak wygląda karaluch? To podłużny, brązowoczarny robak z długimi czułkami i trzema parami odnóży. Syrphini. Stosunkowo masywne, czarne gatunki z bogatym, żółtym rysunkiem na tułowiu i odwłoku oraz z długimi czułkami. Imagines bardzo chętnie odwiedzają kwiaty, mało znane, afidofagiczne larwy rozwijają się w gniazdach mrówek. W Polsce 11 gatunków. Chrysotoxum arcuatum - Prężec gruby. Chrysotoxum bicinctum - Prężec dwupaskowy. Завантажте Ślimak z wysuniętymi czułkami ujęcie z bliska w lawendzie rozmyte tło стокове фото та знайдіть схожі зображення на Adobe Stock. . Od jakiegoś czasu coraz więcej ludzi narzeka na inwazję kolejnych szkodników. Tym razem to kolejna plaga przyciągnięta z zagranicy. Wtyk amerykański coraz częściej spotykany jest w polskich gospodarstwach domowych. Czy jest groźny? Jak go zwalczać? O tym wszystkim w poniższym artykule. Wtyk amerykański, mimo, że być może nigdy nie słyszeliście takiego stwierdzenia, coraz częściej będzie pojawiać się w polskich domach. To pluskwiak, który dotarł do nas zza oceanu. Jak sobie z nim radzić, i jak rozpoznać, że to na pewno ten owad? Do Europy wtyk amerykański (Leptoglossus occidentalis) trafił prawdopodobnie wraz z sadzonkami iglaków sprowadzanymi z USA pod koniec XX wieku. Pierwszym krajem inwazji były Włochy, z czasem rozprzestrzenił się również w innych Polsce występuje kilkanaście gatunków wtyków, z czego najpopularniejszy wtyk straszyk (Coreus marginatus) najczęściej żerujący na szczawiu. Od kilkunastu lat spotyka się niestety także inwazyjnego wtyka amerykańskiego. Pierwszy raz owady zaobserwowano w 2007 roku we Wrocławiu i Miechowie. Obecnie można je spotkać w całej Polsce. JAK WYGLĄDA WTYK AMERYKAŃSKI? Wtyk amerykański to pluskwiak różnoskrzydły należący do rodziny wtykowatych. Osiąga spore rozmiary (15-18 mm długości). Ma brązową lub czarną głowę z czerwonożółtymi smugami, kłujką i długimi, segmentowanymi czułkami. Uwagę zwracają wyłupiaste oczy. Odnóża są grube, na udach znajdują się haczyki. Pokrywy skrzydeł mają brazowożółtą barwę z wzorem przypominającym literę H lub X. Na odwłoku występują biało-czarne paski. Wtyk amerykański jest atrakcyjniej wybarwiony od brązowawego wtyka osobników dorosłych wtyka amerykańskiego obserwuje się od wczesnej wiosny do jesieni. Owad przybiera charakterystyczną „przyczajoną” pozycję. Zimuje stadium dorosłe (imago). Jesienią wtyk amerykański szuka ciepłego schronienia, gdyż pochodzi z rejonu o łagodniejszym klimacie i jest wrażliwy na niskie temperatury. Wtyk amerykański może pojawiać się masowo w domach, garażach oraz budynkach gospodarczych. Często spotyka się go w futrynach drzwi, ościeżnicach okien, szczelinach w podłodze i na balkonach. Pod tym względem przypomina biedronkę azjatycką – bywa plagą. ŻYCIE WTYKA AMERYKAŃSKIEGO Tak jak wspomnieliśmy, wtyk amerykański nie jest w stanie spędzić zimy na zewnątrz, bo jest nieodporny na niskie temperatury. W tym przypadku, przy pierwszych niskich temperaturach czyli późnym latem lub jesienią, zaczyna poszukiwania schronienia na zimowe miesiące. Instynktownie wie, że znajdzie je w naszych domach i mieszkaniach, stąd często przerażenie osób, które odkrywają wtyka w swoim mieszkaniu. Jego wygląd nie jest zbyt przyjemny, więc jesteśmy pewni, że mamy do czynienia z groźnym robakiem. Często mylimy je z prusakami. W Europie, a więc i w Polsce, wtyk żeruje na sosnach, przyczyniając się do ich dewastacji poprzez wysysanie szyszek i nasion. CO PRZYCIĄGA WTYKA AMERYKAŃSKIEGO? Obecnie wtyk amerykański spotykany jest już w niemal całym kraju, co więcej, jego populacja jest coraz większa. Naukowcy wiążą to z dobrymi zdolnościami adaptacyjnymi: mimo że pochodzi z dużo cieplejszego klimatu, jest w stanie przetrwać zimę w Polsce poprzez poszukanie ciepłego miejsca w naszym domu czy innych ogrzewanych budynkach. W naszych domach nie muszą być spełnione konkretne warunki, poszukuje on tego, co zazwyczaj w nich jest, czyli ciepła zimą. Do życia jest mu też potrzebne ustronne i ciche miejsce. SZKODLIWOŚĆ WTYKA AMERYKAŃSKIEGO Wtyk amerykański nie jest szkodnikiem atakującym ludzi. Nie jest nawet pluskwiakiem synantropijnym, czyli przystosowanym do życia obok człowieka, tak naprawdę niczego poza schronieniem w naszym domu od człowieka nie potrzebuje. Opisany został jeden jedyny przypadek ugryzienia człowieka przez wtyka w 2016 roku. Osoba ugryziona miała objawy podobne, jak przy użądleniu pszczoły, które utrzymywały się do 48 godzin. Nie można więc powiedzieć, że wtyk niesie za sobą dla człowieka jakiekolwiek zagrożenie. Niemniej jednak w Polsce nie jesteśmy przyzwyczajeni do obecności w naszych domach tak dużych owadów. Wtyki coraz częściej pojawiające się budzą przerażenie wśród mieszkańców. Wtyk amerykański stanowi przede wszystkim zagrożenie dla lasów sosnowych. Dewastuje szyszki i nasiona, pogarsza ich stan. Negatywnie wpływa także na zieleń miejską, pogarsza wizerunek przestrzeni publicznej ZWALCZANIE WTYKA AMERYKAŃSKIEGO Wiele osób zwraca się z zapytaniami do naszej firmy o metody zwalczania wtyka amerykańskiego. Osobiście oferujemy takie usługi jak: oprysk,zamgławianie termiczne,zamgławianie ULV. Jeśli chodzi o domy i mieszkania najlepszym sposobem będzie zamgławianie ULV. To najszybsza i najskuteczniejsza metoda, która pozwala na pozbycie się nawet większej ilości szkodników. Zamgławianie polega na rozpyleniu pod dużym ciśnieniem trucizny w postaci bardzo drobnej mgiełki. Dzięki maleńkim kropelkom jest ona w stanie unosić się w powietrzu i z łatwością penetrować każdą szczelinę domu, w której prawdopodobnie chowają się wtyki. Zabieg ten ma bardzo wiele zalet, nie pozostawia mokrej nawierzchni, dostaje się do każdej nawet najmniejszej szczeliny i jest bardzo szybki do wykonania. Jeśli znaleźliście Państwo szkodniki w swoim domu czy mieszkaniu, takie jak wtyki amerykańskie, skorzystajcie z usług specjalistów. Zapraszamy do kontaktu! Karaczan Prusak (Blatella germanica) Samiec prusaka jest brunatno-żółty z jaśniejszymi nogami i czułkami. Samica natomiast jest nieco ciemniejsza. Na głowie Prusaka znajdują się długie, cienkie czułki. Są one w ciągłym ruchu, gdyż dla są ważnymi narządami zmysłowymi. Odnóża ich są długie i mają charakterystyczne kolce na goleniach. Stopa zbudowana jest z 4 członów, który każdy ma przylgi, a ostatni ma dodatkowo poduszeczkę i pazurki. Dzięki tak zbudowanym stopom, Prusak może łatwo poruszać się po gładkich i pionowym powierzchniach. Karaczan Prusak ma dobrze wykształcone skrzydła, ale nie fruwa. Używa skrzydeł do „lotu szybowcowego” lub jako „spadochronu” przy spadaniu z większych wysokości. Jest owadem występującym gromadnie, najczęściej w lokalach z centralnym ogrzewaniem. Prusaki potrzebują do swojego rozwoju schronienia przed światłem, wody (bez niej nie przeżyją dłużej niż 12 dni posiadając pokarm), pożywienia (prawie wszystko, a w szczególności tłuszcz, produkty mączne i zbożowe), spokoju (uciekają przed hałasem, zmianą temperatury, ruchami powietrza) i ciepła (występują w okolicach kuchenek, urządzeń elektrycznych, grzejnikach). Karaczan wschodni, Karaluch (Blatta orientalis) Karaluchy są błyszczące i ciemnobrązowe (prawie czarne), Poczwarki (formy nierozwinięte) mogą być czerwono-brązowe. Długość samców wynosi około 25 mm, a samic blisko 32 mm. Słabo wspinają się po gładkich powierzchniach, co może zredukować ich występowanie w budynkach. Dobrze tolerują zimno, dlatego łatwo je znaleźć na zewnątrz budynków, w piwnicach, ciemnych szparach i szczelinach, w rynnach, ogrodach, zewnętrznych konstrukcjach z cegieł itp. Karaluch prowadzi nocny tryb życia. Swoją kryjówkę opuszcza najczęściej dopiero po zapadnięciu zmroku. Jest osobnikiem wszystkożernym i jednym z niewielu zwierząt zdolnych do trawienia keratyny. Z chęcią kolonizuje zakamarki i brudne restauracje. Jedzenie spożywa od razu, nigdy nie przynosi jedzenia do swojej kryjówki. Zdumiewające jest to, że potrafi obyć się bez jedzenia i wody przez wiele tygodni i nie odbija się to na jego zdrowiu. Należy do najszybciej pełzających owadów na świecie – porusza się z prędkością do 3,5 mili na godzinę, co jest dla owadów prędkością zawrotną. Karaczan amerykański (Periplaneta americana) Bardzo duży (28-35 mm) czerwonobrązowy owad o długich, sięgających poza ciało czułkach i dobrze rozwiniętych, wyraźnie widocznych skrzydłach. Wyglądem przypomina dużego karalucha. Prawdopodobnie pochodzi z tropikalnych regionów Ameryki, obecnie bytuje również w krajach klimatu umiarkowanego, szczególnie w miastach portowych, rozprzestrzeniając się głównie wraz z towarami. W Polsce spotykany wyłącznie w pomieszczeniach dobrze ogrzanych (cieplarnie, piekarnie). Zasiedla piwnice lub pomieszczenia parterowe. Nie potrafi się wspinać po płaszczyznach pionowych. Jest wszystkożerny i aktywny nocą. Samice żyją 2 lata, samce około roku. Mrówka faraona (Monomorium pharaonis) Mrówki faraona pochodzą ze strefy tropikalnej. Rozwleczone wraz z rozwojem handlu są teraz szeroko rozpowszechnione. W rejonach o klimacie umiarkowanym, ze względu na wymagania cieplne i wilgotnościowe, ich bytowanie ograniczone jest do pomieszczeń. Mrówki faraona można znaleźć w domach mieszkalnych, hotelach, szpitalach, biurach. Zasiedlają również budynki z produktami spożywczymi, ogrody zoologiczne i statki. W klimacie ciepłym występują na otwartych przestrzeniach. Robotnice długości 1,5-2 mm, żółto-brązowe, niekiedy z brązowym odwłokiem. Samce długości 3 mm, czarne, uskrzydlone, lecz nie latają. Hurtnica czarna (Lasius niger) Owad ruchliwy, gnieździ się w trawie, w ścianach i pod brukowanymi drogami. Poszukuje pożywienia w dużym promieniu od mrowiska i może także wnikać do domów. Poszukujące pożywienia robotnice zanieczyszczają żywność i powierzchnie oraz niepokoją swoimi wędrówkami. Preferują słodkie pokarmy. W ogrodach odkrywają korzenie roślin i przesuszają glebę. Hodują szkodliwe mszyce dla rosy miodowej. Z drugiej strony są pożyteczne, gdyż są drapieżcami dla innych owadów. Robotnice budują i rozbudowują mrowisko, opiekują się larwami, poszukują pożywienia, a królowe pozostają cały czas w mrowisku. Pluskwa domowa (Cimex lectularius) Jest najbardziej dokuczliwym pasożytem człowieka. Pluskwy żyją w otoczeniu ludzi – najczęściej w sypialniach. Każdy dom może być zasiedlony przez pluskwy, a porażenie na ogół związane jest z niskim poziomem higieny. Dorosłe osobniki długości 5 mm, koloru czerwono-brązowego, po najedzeniu stają się purpurowe. Czułki dobrze rozwinięte, cztero członowe. Oczy wyraźne, czarne, pojedyncze. Stopy z pazurkami, mogą się wspinać po chropowatych powierzchniach (np. po ścianach). Podstawowym gospodarzem jest człowiek, jednak może pasożytować także na stałocieplnych zwierzętach. Znajdowana w siedliskach człowieka na całym świecie. Dorosłe pluskwy jak i nimfy podobnie żyją przez większość czasu kryjąc się w szczelinach, a wychodząc nocą. Zwykle zaraz o zmroku żerują wysysając krew swoich żywicieli. Ich kryjówki są w pobliżu śpiących gospodarzy: w ramach łóżek i w materacach, w meblach, za boazerią, pod tapetami, wszędzie gdzie jest ciemno w czasie dnia. Rybik cukrowy (Lepisma saccharina) Jest to dość często spotykany szkodnik. Występuje zarówno w mieszkaniach jak i zakładach produkcyjnych. Można go spotkać na swej drodze głównie nocą, w wilgotnych pomieszczeniach. W mieszkaniach występuje głównie w łazience. Ze względu na swą budowę, bardzo łatwo chowa się we wszelkich zakamarkach, szczelinach i pęknięciach. Lubi ciepłe i zacienione miejsca. Jest koloru szaro-srebrzystego, a długość dorosłego osobnika to około 10 mm. Ich pokarmem jest celuloza, glukoza i polisacharydy. Może to być papier, resztki ze stołu, kleje, tapety, wełna, skóra itp. Pchła (Siphonaptera) Pchła jest bezskrzydłym owadem, żywiącym się krwią wyssaną po ugryzieniu zwierzęcia. Najbardziej pospolitymi gatunkami są pchły występujące u psów i kotów (Ctenocephalides canis i Ctenocephalides felis). Dorosła pchła bytuje na Twoim psie lub kocie – przez cały czas, praktycznie go nie opuszczając. W ciągu doby pochłania 20 razy więcej krwi niż sama waży. Istnieje również gatunek Pchły ludzkiej (Pulex Irritans). Pchła ludzka żywi się krwią, którą pobiera bezpośrednio z podskórnych naczyń krwionośnych. Ssie krótko, kilkakrotnie w ciągu dnia. Dla większości ludzi ukłucie przez pchłę jest niegroźne, jednak u bardziej wrażliwych osób mogą pojawić się zmiany skórne, a miejsce ukłucia może być zaczerwienione, opuchnięte, a nawet może pojawić się wysypka. Szubak (Attagenus pellio) Jest chrząszczem z rodziny skórnikowatych. Osobnik dorosły ma długość 4,5-5,5 mm, a na jego ciemnobrązowych lub czarnych okrywach widać dwie białe kropki. Samce różnią się od samic budową czułków: u osobników męskich ostatnie człony tych narządów są znacznie dłuższe. Ciało brązowej larwy mierzy ok. 1 cm. Porastają je szczecinowate włoski, które na końcu odwłoka są wyjątkowo długie i tworzą charakterystyczny pędzelek. Chrząszcze zasiedlają gniazda dzikich i domowych ptaków, skąd ich potomstwo przedostaje się do pomieszczeń gospodarczych oraz mieszkalnych. Każda samica składa w ciągu swojego życia ok. 50 jaj. Stadium larwalne szubaka dwukropka trwa 1-2 lata, natomiast życie osobników dorosłych – zaledwie kilka tygodni. Chrząszcze nie wyrządzają dużych szkód, ponieważ za główny pokarm służy im nektar kwiatowy. Larwy natomiast żywią się martwym naskórkiem ptaków, ale pojawiają się też w magazynach i spiżarniach, gdzie żerują na suchych produktach spożywczych. Uszkadzają również tkaniny pochodzenia zwierzęcego – wełnę i futra, a także skórę. Skorek pospolity (Forficula auricularia) W wyobraźni ludzi skorki jawią się jako straszne, czyhające na nas „szczypawice”, gotowe wcisnąć się nam do butów czy pod kurtkę. Ogromne szczypce nadają im groźny wygląd, a wilgotne i ciemne domostwa specjalnie nie budzą sympatii. Lecz zamiast polować na ludzi, są ogromnym sprzymierzeńcem sadowników, zjadając mszyce i gąsienice. I choć nie tworzą społeczeństw, to jednak troskliwie opiekują się potomstwem. Wybierają miejsca cieniste i wilgotne. Szczególnie upodobały sobie miejscówki pod korą drzew i kamieniami. Mklik mączny (Ephestia kuehniella) Przednie skrzydła szare z niebieskawym odcieniem, w ich części nasadowej i wierzchołkowej występują poprzeczne, czarne, zygzakowate linie. Tylne skrzydła są szerokie, jasnoszare, z ciemniejszymi żyłkami i obwódką zewnętrzną. Skrzydła w czasie spoczynku złożone dachówkowato wzdłuż tułowia. Szkodnik poraża rozdrobnione produkty pochodzenia zbożowego (mąka, płatki, kasza), a także orzechy, suszone warzywa, suszone owoce, kakao. Występuje w strefie klimatu umiarkowanego, w Polsce bardzo groźny szkodnik występujący pospolicie w magazynach, sklepach, młynach i piekarniach. Może wyrządzić poważne szkody. Mól włosienniczek, Ubraniowy (Tineola bisselliella) Mole są dokuczliwymi szkodnikami występującymi w mieszkaniach, na strychach, w sklepach i magazynach z odzieżą. Dorosły mól nie pobiera pokarmu. W okresie życia korzysta z zapasów zgromadzonych przez larwy. Larwy (gąsienice) mola są szkodliwe. Uszkadzają i niszczą przechowywaną odzież, powodując znaczne straty materialne. Mole są drobnymi motylami. Mole latają słabo i niechętnie. Unikają światła, dlatego przebywają w ciemnych i zacisznych miejscach. Występując w mieszkaniach mól, zniszczyć może wełniane dywany i kilimy, obicia tapicerowanych mebli oraz odzież, szczególnie tą, która jest przechowywana w zacisznych miejscach przez dłuższy czas. Psotnik zakamarnik (Liposcelis bostrychophilus) Ciało psotników jest miękkie, blado szare, żółtobiałe lub ciemnobrązowe. Osiągają do 2 mm długości (często występuje również inny przedstawiciel gatunku – psotnik kołatek, który osiąga do 1 mm długości). Psotniki mają stosunkowo dużą głowę z długimi czułkami oraz krótki tułów, natomiast ich odwłok jest pokaźny. Psotniki są blisko spokrewnione z termitami, ale wyglądem bardziej przypominają wszoły i wszy. Obecność psotników w pomieszczeniach magazynowych zawsze świadczy o ich złym stanie sanitarnym. Ponadto wystepują często w wilgotnych i nieogrzewanych piwnicach, na strychach i w spiżarniach, oraz w nowo wybudowanych domach, gdzie ich pokarmem są różne grzyby pleśniowe. Komar brzęczący (Culex pipiens) Komar brzęczący jest najpospolitszym „kwiopijcą” w środowisku miejskim . Może lęgnąć się nawet w zbiornikach bardzo zanieczyszczonych, takich jak odstojniki ścieków i przeciekające węzły cieplne. Jego rozwój może się odbywać w całkowitej ciemności przez cały rok, jeżeli tylko temperatura wody w zalanych piwnicach nie spada poniżej 14 stopni. Może stać się lokalną plagą, jeśli namnoży się licznie np. w piwnicach z cieknącą wodą. Z tych miejsc przedostaje się do pomieszczeń mieszkalnych i może atakować ludzi nawet w grudniu lub w styczniu. Człowiek wydziela charakterystyczny dla niego zapach, dwutlenek węgla i ciepło, czym wabi komary. Odżywiają się wyciekającym sokiem roślin i nektarem kwiatów. Mucha domowa (Musca domestica) Pospolita mucha domowa jest szkodnikiem występującym na całym świecie. Osiąga zwykle 7-9 mm długości i jest szaro czarno ubarwiona. Nie kłuje, nie wysysa krwi, ale daje się we znaki swym natręctwem, a poza tym jest niebezpieczna, bo siadając nie tylko na środkach spożywczych, lecz również na padlinie, kale itp. może przenosić wiele chorób (salmonelozy, cholera, dur brzuszny) wywoływanych przez bakterie wirusy lub pasożyty. Stwierdzono, że jedna mucha może przenosić na swoim ciele ponad milion bakterii. Muchy są aktywne w dzień i lubią ciepłe nasłonecznione powierzchnie. Muszka owocowa, Wywilżna (Drosophila melanogaster) Wywilżna to niewielki owad (wielkości 2-3 mm) należący do rzędu muchówek. Cechą charakterystyczną większości owadów tego gatunku są duże, wyraźne czerwone oczy. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, że owady te odżywiają się gnijącymi owocami. Muszki owocowe można spotkać w pobliżu fermentujących owoców, wina, słodkich konfitur, dżemów, a także octu. Rozwijające się larwy żywią się mikroorganizmami występującymi na tych samych produktach w trakcie rozkładu i procesu gnicia. Meszka (Simuliidae) Meszki należą do owadów małych, osiągających 1,5–10 (zwykle 3–6) mm długości, zwykle ciemno ubarwionych. Mają krępe ciało z garbem, krótkie i szerokie, opalizujące skrzydła daszkowato ułożone w pozycji spoczynkowej, masywne, 11-członowe czułki i krótkie, grube odnóża. Dorosłe owady zasiedlają tereny o dużym nasyceniu wilgocią, w pobliżu zbiorników wodnych. Często występują masowo. Osa pospolita (Vespa germanica) Osa ma aparat gębowy typu gryzącego, zaopatrzony w silne żuwaczki. Krótkie czułki są mocnej budowy. Po bokach głowy znajdują się duże oczy o złożonej budowie. Dwie pary skrzydeł są cienkie i przezroczyste. Pierwsza para jest znacznie większa od. drugiej. Trzy pary nóg są koloru żółtego. Mocny odwłok ma charakterystyczny rysunek. Na końcu odwłoka znajduje się żądło z gruczołem jadowym. Na końcach stóp znajdują się pazurki umożliwiające chodzenie po chropowatych powierzchniach. Całe ciało owada ma ostrzegawcze, żółto-czarne ubarwienie. Gniazdo osy może mieć postać od jednego do kilku plastrów. Każdy z nich zbudowany jest z jednej warstwy sześciokątnych komórek. Do gniazda prowadzi tylko jedno wejście. Pierwszy plaster buduje królowa, a resztę robotnice. Dorosłe osy żywią się sokiem owoców i nektarem kwiatów. Pokarmem larw jest papka mięsna. Szerszeń (Vespa crabro) Pospolity na terenie całej Polski, zwłaszcza w pobliżu terenów zamieszkiwanych przez ludzi. Żywi się owadami, owocami oraz sokami niektórych drzew. Jego użądlenie może być niebezpieczne dla osób uczulonych na jad owadów błonkoskrzydłych. Jad szerszeni europejskich jest porównywalny z jadem pszczół i os, zawiera jednak nieznacznie większą dawkę toksyn. Szerszenie nie są groźniejsze od mniejszych os, a doniesienia o kilku użądleniach zabijających dorosłych ludzi są zazwyczaj nieprawdziwe (jeżeli nie występuje reakcja alergiczna). Użądlenie szerszenia jest boleśniejsze od użądleń pszczół czy os z powodu większego i głębiej penetrującego żądła oraz około 5% zawartości acetylocholiny w jadzie, powodującej silne pieczenie rany. Szczur wędrowny (Rattus norvegicus) Gryzoń z rodziny myszowatych. Długość osobnika dorosłego może osiągać rozmiary 52 cm ( z ogonem). Wyróżnić można jego zgrupowania zasiedlające doliny rzek, wilgotne starorzecza i zlewiska oraz populacje przechodzące na okres wegetacyjny z domostw na pola uprawne i brzegi rzek. W budynkach mieszkalnych i gospodarskich najchętniej zajmują zaciszne miejsca w piwnicach, pod podłogami oraz w kanałach i urządzeniach kanalizacyjnych. Nory poszczególnych osobników są połączone korytarzami. Na powierzchni wydeptane ścieżki łączą otwory wylotowe nor. Przed otworami nor nie spotyka się kopczyków zimie pod śniegiem szczury nie budują tuneli, a warstwa sypkiego śniegu grubości 15 cm jest dla szczura przeszkodą nie do pokonania. Szczur może poruszać się jedynie po twardej powierzchni śniegu, wydeptując na niej ścieżki. Szczur śniady (Rattus rattus) Szczur śniady pochodzi z tropikalnych lasów południowo-wschodniej Azji. Rozprzestrzeniony został po całym świecie przez człowieka za pomocą środków transportu. W Polsce szczur śniady występuje licznie w portach morskich. Zamieszkuje strychy, górne piętra budynków, spichrze, hale targowe, statki oraz piwnice, a nawet kanały w niektórych miastach. Ponieważ pochodzi z terenów zadrzewionych, doskonale wspina się po krzewach i drzewach. Jego stopy są bardzo chwytne. Skacze na wysokość prawie 1 m, ale pływa gorzej niż szczur wędrowny. Szczur śniady jest mniejszy i smuklejszy od szczura wędrownego – ma dłuższe od niego uszy, duże oczy i ogon. Uszy są cienkie i prawie pozbawione włosów. Pyszczek jest wyraźnie zaostrzony. Mysz domowa (Mus musculus) Jeden z najczęściej spotyknych szkodników w otoczeniu człowieka. Długość osobnika dorosłego może siegać 20 cm (wraz z ogonem). Charakterysuje się smukłą budową ciała, zaostrzonym pyskiem z wąsami. Ogon pokryty pierścieniowatymi łuskami, słabo owłosiony, cienkie i dość długie uszy. W pomieszczeniach zamieszkiwanych przez myszy można wyczuć charakterystyczny, „mysi” zapach, oraz ślady odchodów. Mysz żyje stadnie, tworząc gniazda. Aktywny tryb życia prowadzi głownie nocą. Mysz polna (Apodemus agrarius) Zamieszkuje łąki, pola, skraje lasów, zarośla przydrożne, parki i ogrody na obszarze od środkowej Europy do Japonii i Korei. W Polsce jest pospolita w prawie całym kraju za wyjątkiem Podhala i Tatr. Populacja myszy polnej ulega znacznym wahaniom. Jest to mysz aktywna przez całą dobę i częściej żeruje w dzień niż inne spokrewnione z nią gatunki. Słabo skacze czy się wspina. Żyje w płytkich i słabo rozgałęzionych norach, które sama kopie. Na okres zimy przenosi się do stogów zboża, stodół, a także kopców ziemniaków i buraków. Może wtedy wyrządzić w nich duże szkody. Kret europejski (Talpa europaea) Zamieszkuje łąki i pola Europy i Azji Środkowej. W Polsce jest objęty ochroną gatunkową częściową. Silne, łopatowate łapy z mocnymi zagiętymi do tyłu pazurami są przystosowane do kopania podziemnych tuneli. Szczególnie silne i duże są łapy przednie o zredukowanych kościach przedramienia. Odżywia się dżdżownicami, larwami owadów i drobnymi kręgowcami, które lokalizuje dzięki czułemu słuchowi oraz włosom czuciowym na pysku i ogonie. ROBAK Z CZUŁKAMI OZDOBA CERAMICZNA DO DOMU I OGRODU WYMIARY: WYSOKOŚĆ 22CM DŁUGOŚĆ 32CM WYRÓB CERAMICZNY PRODUKOWANY RĘCZNIE, Z MATERIAŁÓW NAJWYŻSZEJ JAKOŚCI WYKORZYSTYWANE DO PRODUKCJI FARBY SĄ EKOLOGICZNE I ODPORNE NA WARUNKI ATMOSFERYCZNE. CIĄGŁA DBAŁOŚĆ O ORYGINALNY I NIEPOWTARZALNY CHARAKTER PROJEKTOWANYCH WZORÓW IDĄ W PARZE Z NAJWYŻSZĄ JAKOŚCIĄ STOSOWANEJ MASY. SPEŁNIA OCZEKIWANIA NAJBARDZIEJ WYMAGAJĄCYCH KLIENTÓW Uwaga w trosce o bezpieczeństwo naszych przesyłek prosimy o sprawdzenie paczki w obecności kuriera w razie jakichkolwiek uszkodzeń prosimy o spisanie protokołu szkody w przypadku braku protokołu reklamacja nie zostanie przyjęta PRODUKT POLSKI Czym jest zmorsznik czerwony? Szkodnik drewna Zmorsznik czerwony to owad z rodziny kózkowatych. Kózkowate to roślinożerne owady charakteryzujące się wydłużonym ciałem i długimi czułkami których długość często przekracza długość ciał przedstawicieli tej rodziny. W Polsce występują 194 spośród około 20 000 znanych gatunków kózkowatych. Zmorsznik czerwony zaliczany jest do owadów rozwijających się w drewnie nadpsutym przez grzyby i zawilgoconym. Występowanie zmorsznika czerwonego Zmorsznik czerwony powszechnie występuje na terenie całej Europy i na Syberii. W Polsce zmorsznik czerwony występuje głównie w lasach w tym zwłaszcza w drzewostanach sosnowych, gdzie żeruje w leżącym drewnie i w pniakach. W lasach uważany jest za gatunek pożyteczny, ponieważ przyśpiesza obieg materii w przyrodzie. Zmorsznik czerwony występuje za równo w miejscach zacienionych jak i nasłonecznionych. Szkodliwość zmorsznika czerwonego dla człowieka Szkodliwość zmorsznika czerwonego dla człowieka polega przede wszystkim na uszkadzaniu pali mostowych, słupów wież triangulacyjnych, palów mostowych i innych tego rodzaju konstrukcji. Jeśli warunki są sprzyjające zmorsznik czerwony może dokonywać znaczących zniszczeń również w budynkach. W budynkach zmorsznik czerwony najczęściej spotykany jest w niewłaściwie izolowanych przed wilgocią miejscach w których występują stałe zacieki. Często stosowane w celu zabezpieczenia drewna przed owadami środki takie jak smołowanie i opalanie słupów są mało skuteczne w powstrzymywaniu zmorsznika czerwonego. Morfologia zmorsznika czerwonego Chrząszcze zmorsznika czerwonego mają od 10 do 21 milimetrów długości. Zmorsznik czerwony cechuje się wyraźnym dymorfizmem płciowym wyrażającym się za równo w ubarwieniu jak i w budowie ciał tych chrząszczy. Samce zmorsznika czerwonego są nieznacznie mniejsze od samic. Pokrywy skrzydłowe i nogi oprócz ud samców zmorsznika czerwonego są żółtopomarańczowe. Uda, głowa i przedplecze zmorsznika czerwonego są zabarwione czerwonawo. Pozostałe części ciała zmorsznika czerwonego są czarne. Samce zmorsznika czerwonego są smuklejsze od samic. Jaja zmorsznika czerwonego są białe z żółtym odcieniem. Mają one milimetr długości i wrzecionowaty kształt. Larwy zmorsznika czerwonego mają kształt zbliżony do cygara. Przednia część ich ciała jest nieco szersza. Podział na segmenty jest u larw zmorsznika czerwonego wyraźnie widoczny. Larwy zmorsznika czerwonego osiągają do 35 milimetrów długości. Poczwarki zmorsznika czerwonego mają około 15-22 milimetrów długości i białą barwę z żółtawym odcieniem. Poczwarki zmorsznika czerwonego są poczwarkami typu wolnego. Poczwarkami typu wolnego nazywamy poczwarki, które nie posiadają jednolitej, twardej pokrywy. Poczwarki typu wolnego umożliwiają łatwe domyślenie się ich obserwatorowi jak będzie wyglądała postać dorosła i łatwe określenie przynależności systematycznej danej poczwarki jedynie na podstawie ich wyglądu. Żerowanie zmorsznika czerwonego Zmorsznik czerwony żeruje wyłącznie w drewnie drzew iglastych zwłaszcza sosny, rzadziej świerka, modrzewia i jodły. Żeruje w drewnie zawilgoconym i zagrzybionym, ale żerowanie w drewnie może rozpocząć jeszcze zanim jego rozkład stanie się zauważalny. Cykl rozwojowy zmorsznika czerwonego Cykl rozwojowy zmorsznika czerwonego trwa od 2 do 3 lat, choć w wyjątkowo sprzyjających warunkach może trwać on nawet rok. Postaci dorosłe zmorsznika czerwonego pojawiają się od czerwca do września. Najwięcej osobników zmorsznika czerwonego pojawia się w najgorętszych porach najgorętszych dni. Osobniki zmorsznika czerwonego szczególnie często można spotkać na kwiatach roślin zaliczanych do rodziny baldachokwiatowych. Kopulacja zmorszników czerwonych najczęściej odbywa się w godzinach popołudniowych. Samice składają do 700 jaj w szparach drewna. Jaja mogą być składane pojedynczo lub po kilka sztuk w danym miejscu. Larwy zmorsznika czerwonego wylęgają się z jaj po kilkunastu dniach. Po wylęgnięciu się z jaj larwy zmorsznika czerwonego zaczynają drążyć owalne, przebiegające wzdłuż włókien drewna chodniki. Chodniki te zapełniane są przez larwy zmorsznika czerwonego wiórkami, ekskrementami i mączką drzewną. Larwy zmorsznika czerwonego wymagają do swojego rozwoju silnie zawilgoconego drewna. Minimalna wilgotność umożliwiająca rozwój larw zmorsznika czerwonego to 20 %, ale jeżeli wilgotność drewna przekracza tą wartość tylko w niewielkim stopniu larwy zmorsznika czerwonego rosną powoli, a większość z nich ginie. Chodnik larwalny zmorsznika czerwonego zakończony jest kolebka poczwarkową. Kolebka poczwarkowa zmorsznika czerwonego oddzielona jest od chodnika warstwą grubych wiórków. Poczwarki zmorsznika czerwonego spędzają w kolebce poczwarkowej od 2 do 3 tygodni. Chrząszcz zmorsznika czerwonego przebywa w kolebce poczwarkowej przez jeszcze około tygodnia po przekształceniu ze stadium poczwarki. Chrząszcze zmorsznika czerwonego wychodzą z kolebek poczwarkowych poprzez wygryzane przez siebie otwory, których średnica wynosi od 4 do 8 milimetrów. Zwalczanie zmorsznika czerwonego – jak się pozbyć. Aby ochronić nasz dom przed zmorsznikiem czerwonym powinniśmy go zbudować zgodnie z zasadami profilaktyki budowlanej i nasycić drewno użyte w trakcie budowy trudno wymywanymi impregnatami. Metodą impregnacji, która najlepiej zabezpiecza budynki przed zmorsznikiem czerwonym jest przemysłowa impregnacja ciśnieniowa. Jeśli zmorsznik czerwony już jest w drewnie, które zostało użyte do budowy domu jego zwalczanie za pomocą impregnatów jest mało skuteczne ponieważ impregnaty nadające się do zastosowania w takich warunkach nie wnikają w drewno wystarczająco głęboko aby doszło do ich kontaktu z larwami. Najlepszym sposobem na wyeliminowanie zmorsznika czerwonego w domu jest osuszenie drewna, co uniemożliwia rozwój grzybów, a tym samym uniemożliwia rozwój związanych z zagrzybieniem i zawilgoceniem larw zmorsznika czerwonego. Doprowadzenie drewna do odpowiednio niskiego poziomu wilgotności w przypadku nowym budynków może być kosztowne, ale zazwyczaj nie jest przesadnie skomplikowane. Zmorsznik czerwony w barakach Muzeum Państwowego Oświęcim-Brzezinka Jednymi z najbardziej znanych budynków zaatakowanych przez zmorsznika czerwonego są baraki obozowe w Muzeum Państwowym Oświęcim – Brzezinka. Baraki te nie były szczególnie solidne ponieważ zaplanowane zostały jako budynki tymczasowe, a komfort przebywających w nich więźniów nigdy nie był dla Niemców, którzy nakazali ich budowę szczególnie istotny. Baraki zostały źle posadowione i wybudowane je z nieimpregnowanego drewna. Podwaliny zostały źle zaizolowane w wyniku czego wsiąka w nie woda deszczowa. Skutkuje to zniszczeniami podwalin baraków i przylegających do nich elementów przez grzyby i zmorsznika czerwonego. Podejmowane w przyszłości próby ratowania tych obiektów poprzez wymianę podwalin i usadowienie obiektów w nowy, prawidłowy sposób budzą liczne kontrowersje ponieważ prowadzą do zatarcia realiów historycznych w związku z czym sens takich działań był powszechnie kwestionowany. 07 października 2011 z cyklu: Sny i wizje (odcinków: 2518) Samolot i robaczywe jabłko Leciałem gdzieś samolotem. Start był dziwny. Samolot miał jakby szklaną podłogę. Był dosyć mały w środku. Startował z pasa który był bardzo stromy. Kołował jakiś czas normalnie a potem dziobem w dół i z tej pozycji się wznosił. Ciekawe rozwiązanie. Gdy już wzbił się w powietrze zaczął obracać się do góry nogami, albo bardzo w lewo lub prawo. Ale nie było to z powodu awarii a świadome działanie pilota bo mieliśmy lecieć konkretnym korytarzem powietrznym. Nie czułem strachu (normalnie panicznie boję się latać choć muszę). Widziałem koła samolotu, podwozie całe, luki bagażowe. W pewnej chwili wyjąłem jabłko. Ugryzłem ale w środku okazało się być gniazdo jakichś owadów. Jeden nawet wyszedł ze środka. Zdziwiłem się, bo na zewnątrz wyglądało normalnie. Tu nastąpiła dziwna sprawa. Wydaje mi się, że bagaże wyleciały ze schowków, ludzie też jakoś dziwnie się zachowywali a ja zajęty byłem wyłącznie jabłkiem i robakami. Robaki nie były typowe jabłkowe. To był taki długi jakby żuczek, z długimi czułkami, brązowy, opancerzony. Całkiem przyjazny :))) Sny i wizje: wstęp na końcuKażdy, kto ma profil w Tarace, może swoje sny i wizje tu zapisywać. Każdy, kto jest zalogowany, może sny i wizje komentować. komentarze Komentowanie wyłączone od 1 sierpnia 2020.

robak z długimi czułkami