Nie chcę iść do szkoły. Pomocy? 2010-05-24 08:24:39 Co powiedzieć mamie żeby skłamać że się źle czuje bo nie chcę iść do szkoły .? 2011-09-22 20:57:17 Jak powiedzieć mamie że chce iść disiaj późno spać? 2010-11-13 18:35:48; Nie chce iść do szkoły co mam powiedzieć Mamie? 2013-01-22 20:31:58; Co powiedzieć mamie ze nie chce tam iść? 2010-06-21 09:34:37; Jak powiedzieć mamie że chce iść z chłopkaiem do kina ? 2011-03-23 20:47:06; Jak powiedzieć mamie, że potrzebuję iść Nie chce iść do szkoły !co robić? właśnie dzsiaj miałam iść na fw zrana o 8:00 ale mama mi odpóściła bo mam kartkówke z niemieckiego ze bym sie nauczyła i własnie dzisiaj ide o 9:45 do szkoły jest problem nie chce mi sie dzisiaj isc poniewaz nie jestem ani nauczona na tą kartkówke z niemieckiego i z matematyki było cos zadane a ja nie odrobiłam :/ a ta babka bierze do Miej w niej wsparcie Pomyśl jak będziesz się czuć komfortowo, kiedy swobodnie będziesz mogła powiedzieć mamie, że coś cię boli i nie czujesz się na siłach, aby pójść do szkoły. Mama da odpowiednie leki, przygotuje ciepłą kąpiel, pomoże wybrać odpowiednie tampony, zrobi herbatkę z ziółek, służy radą… Jaki podać powód mamie aby nie iść jutro do szkoły ? 2012-01-19 23:11:34; Jaki podać powód mamie żeby nie iść jutro do szkoly ? 2011-02-07 16:51:14; Czy iść do koleżanki na noc podczas okresu? 2017-04-11 16:40:05; Czy mogę iść do koleżanki na noc. ? 2011-08-26 11:57:28; Jak namówić mamę aby mi pozwoliła iść na noc do Zobacz 15 odpowiedzi na pytanie: Jak przekonać mamę żeby nie iść jutro do szkoły? Pytania . Wszystkie pytania; Sondy&Ankiety; Kategorie . Szkoła - zapytaj . Wydaje Ci się niemożliwe, żeby chłopak czy Twój wymarzony mężczyzna Cię zauważył? Wydaje Ci się, że jesteś szara myszka i nic z tym nie da się zrobić? Wszystko zależy od Ciebie. Jesteśmy Królowymi swojego życia i jak nim pokierujemy taki osiągniemy sukces. Jeśli wierzysz w siebie i zachowujesz się pewnie i wiesz co sprawi, że chłopak lub mężczyzna zwróci na Ciebie uwagę to jesteś na najlepszej drodze by tak było. Na pewno zawrócisz mu w głowie. Wszystko co należy zrobić to pokazać siebie, to jaką jesteś wspaniałą i piękną dziewczyną lub kobietą. Przede wszystkim musisz być pewna siebie. Faceci uwielbiają dziewczyny, które znają swoją wartość i mają wiele do zaoferowania. Co zrobić żeby podobać się chłopakom? Po pierwsze my dziewczyny musimy być zadowolone z siebie i z tego co robimy, jak wyglądamy i jak spędzamy dzień za dniem. Facet, który Ci się podoba jak zobaczy uśmiechniętą i zadowolona dziewczynę na pewno sobie pomyśli: „ Ta dziewczyna naprawdę jest fajna, taka ładna, zadowolona i ma piękny uśmiech” i mamy to facet jest już ugotowany. Nie zapomni o Tobie i szybko zaproponuje spotkanie. Ale uwaga, uwaga nie bądźmy zbyt pewne siebie. Faceta to raczej zdenerwuje i odrzuci jeśli będziemy się cały czas przechwalać. Ponadto pomyśli, że się popisujesz. Należy wyważyć jak to jest być szczęśliwą i uśmiechniętą i pewną siebie i przede wszystkim trzeba być naturalną a nie sztuczna lalą. Jak być piękną dla niego? Koniecznie zachowajmy swój naturalny look i urok osobisty, tylko delikatnie podkreślamy swoje atuty. Naturalne jesteśmy najpiękniejsze a i to sprawia że czujemy się świetnie. Nie martwimy się czy złamał nam się tips (fuj!!), czy odkleiły rzęsy. Po co to wszystko. Najważniejsze to się dobrze wysypiać, wyglądać świeżo i ponętnie. Regularnie uprawiać delikatne ćwiczenia, aby nasza skóra była piękna. Zdrowa dieta dla pięknych włosów (dużo witamin A, D, E) i dla błyszczących włosów. Mamy być dumne z tego jak wyglądamy, ale mamy być naturalne, bo dumnym można być tylko tak. Oczywiście urodę należy też podkreślić – piękny makijaż, wygodne i odpowiednie do sytuacji ciuchy, piękny zapach. Nic więcej nie potrzeba. Twój ubiór również świadczy o Tobie i Twojej sile i uroku. Upewnij się, że ubrania, które nosisz sprawiają, że czujesz się jak TY a nie jak Twoja sztuczna Twoja strona. Jeśli czujesz się komfortowo tak odczuwa Cię otocznie i oczywiście ON Twój wymarzony. Emanuj pozytywną energią. Kiedy facet Cię zobaczy powinien się uśmiechać, wyglądać na szczęśliwego jak na Ciebie patrzy i odczuwać do Ciebie pozytywne wibracje. To równie sprawi, że będziesz się wydawać bardziej przystępna i facet z łatwością do Ciebie podejdzie by nawiązać znajomość. Jak podobać się chłopakowi? Nie wyglądaj na zmartwioną i smutną, dobrze się baw i bądź szczęśliwa. A on szybko będzie chciał do Ciebie dołączyć. Najważniejsze jednak jest to, żeby znaleźć wspólną płaszczyznę i mieć o czym ze sobą rozmawiać. Przed Wami nie jeden dzień, nie trzy miesiące, a raczej wiele wspólnych lat. Tego i sobie i Wam życzę. PS. Jeszcze jedno przypomniało mi się, a chyba jest to najważniejsze z tego wszystkiego: Nie oszukujmy samej siebie udając kimś kim nie jesteśmy, bo jak się okaże, że z Nim będziemy na dłużej to chyba nie warto udawać całe życie?? Jak ma się zakochać to w takiej jaka jestem 😉 Ostatnie zmiany: 25 lutego 2020 Badania dowodzą, że co czwarte dziecko nie chce chodzić do szkoły. Przyczyny są różne, niemniej rzadziej mamy do czynienia z rzeczywistymi lękami, fobiami czy zaburzeniami, niż z mniej poważnymi kłopotami, które da się - w miarę szybko i bezboleśnie - rozwiązać. Dlaczego dziecko nie chce chodzić do szkoły: Zwłaszcza młodsze - tęsknią za mamą, boi się nowego miejsca, chce zostać w domu. Nie ma w klasie znajomych, przyjaciół, kolegów – czuje się opuszczone i samotne. Nie lubi nauczyciela bądź wychowawcy. Męczy je obowiązek szkolny, siedzenie w ławce, bycie cicho. Jest prześladowane przez inne dziecko. Może ktoś mu dokucza? Woli wagarować – wszak poza szkołą dzieje się tyle interesujących rzeczy. No i nikt od niego nic nie chce, nie wymaga. Coś przeskrobał i się boi konsekwencji. Chce być najlepsze, a nie jest. Ma kłopoty z nauką, rozumieniem treści bądź wykonywaniem poleceń nauczyciela. Boi się wystąpień publicznych (a tak widzi klasę) i interakcji społecznych. Martwi się o tym, co zrobi w danej sytuacji – np. kiedy pani wywoła go do tablicy Co możesz zrobić, gdy dziecko nie chce chodzić do szkoły? Zrób wszystko, by zdiagnozować problem i znaleźć jego przyczynę. Na początek porozmawiaj z dzieckiem (może jego koleżanka mogłaby ci powiedzieć coś na temat szkoły?). Zachęć je do opowiedzenia o swoich uczuciach i obawach. Zadawaj pytania: co w szkole lubi, a czego nie? Czego się boi? Nawet, jeśli dziecko nie umie precyzyjnie wskazać źródła swojej udręki, być może uda się to tobie. Porozmawiaj z nauczycielem bądź pedagogiem szkolnym. Dowiedz się, jak wygląda sytuacja widziana ich oczyma. Może oni wiedzą, co się dzieje w szkole, dlaczego twoje dziecko tak negatywnie na nią reaguje. Być może razem uda wam się zidentyfikować problem i odnaleźć jego źródło. Staraj się zachowywać spokojnie i racjonalne. Bądź rodzicem wyrozumiałym, dalekowzrocznym, cierpliwym i kochającym, choćby to miało być - w te sytuacji - wyjątkowo trudne. Idź z dzieckiem do pediatry – on ustali, czy dziecięce lęki nie mają źródła w depresji bądź jakimś schorzeniu, które jest jednostka chorobową. Czasem „ból brzucha”, który bierzesz za symulację, może mieć podłoże fizyczne, bądź mieć charakter psychosomatyczny. On, jeśli zajdzie potrzeba, skieruje was do psychologa. Zastanów się, co możesz zrobić, by pomóc swojemu dziecku. Przyjrzyj się sobie, rodzinie, waszym relacjom, ale i priorytetom – zarówno życiowym, jak i codzienności. Może warto ustalić bardziej przewidywalny harmonogram dnia, tygodnia? Częściej spędzać czas razem? Opowiadaj dziecku o swoich doświadczeniach szkolnych, pokazuj mu jej dobre strony, ale i nazywaj swoje dziecięce lęki. Pracuj z dzieckiem nad technikami relaksacyjnymi (głębokie oddychanie) i innymi umiejętnościami radzenia sobie ze stresem. Zadbaj o dobry sen, zbilansowaną dietę, ale i relaks – pozwól mu na bezczynność, spotkania z kolegami i wariowanie na podwórku. Poświęć dziecku uwagę i swój czas. Wspieraj przy odrabianiu lekcji, służ pomocą przy nauce, ale i rozmawiaj, interesuj się nim, bądź blisko. Uwierz w swoje dziecko. Nigdy nie śmiej się z jego lęków. Nie mów, że tylko małe dzieci, mazgaje czy mięczaki się boją! Co więcej - okaż zrozumienie. Zaufaj swojemu dziecku i… sam pracuj na jego zaufanie. Niech wie, że zawsze może się zwrócić do ciebie o pomoc. Nawet, jeśli boisz się o dziecko (ono jest taki nieśmiałe/niesamodzielne/energiczne), nie przekładaj ich na dziecko. Daj dziecku tyle wolności i kontroli nad problemem, ile możesz - zapytaj go, co myśli, jak możesz mu pomóc. Nigdy jednak nie pozostawiaj dziecka samemu sobie. Nie dawaj sobą manipulować – ważne dla dziecka jest także poczucie obowiązku – szkoła, nauka to jego obowiązek. Jeśli będziesz odpuszczać – może to wpłynąć nie tylko na edukację, ale problemy z komunikacją oraz nieumiejętność dostosowywania się do nowych sytuacji. Nie lekceważ problemu, nie machaj nań ręką, mówiąc, że jakoś to się ułoży. Reaguj! Bądź czujny, bowiem nie każde dziecko uświadamia sobie lęk, a i nie każde umie go wyrazić słowami. Jemu po prostu jest źle. Sytuacja jest klarowna, jeśli dziecko - zwłaszcza starsze – wagaruje, permanentnie symuluje niedyspozycje fizyczne bądź na samo hasło „szkoła” dostaje wysypki. Niestety czasem problem zdradzają jedynie subtelne sygnały. Obserwuj swoje dziecko - nikt nie zna go tak dobrze, jak ty. mzb Współczesne dzieci żyją pod dużą presją związaną z osiągnięciem sukcesu edukacyjnego. Niemal zewsząd słyszą, jak ważne jest wykształcenie i jak to „nic z nich nie będzie”, jeśli tego wykształcenia nie zdobędą. Rodzice często poddają się tej presji i dopasowują się do okoliczności i wymagań szkoły, choć intuicyjne wielu z nich czuje, że to nie służy ich dzieciom. Doprowadza to często do sytuacji, że dziecko odmawia chodzenia do szkoły. Albo mówi o tym wprost, albo zapada na różnego rodzaju choroby, które mu to uniemożliwiają. Co zatem może zrobić rodzic, kiedy dziecko nie chce iść do szkoły?Kiedy dziecko komunikuje rodzicom, że nie chce iść do szkoły, to warto zaopiekować się tym, co dziecko mówi i usłyszeć jego emocje. Na pewno nie warto mówić „Co Ty za bzdury wygadujesz, przecież wiesz, że trzeba chodzić do szkoły” lub „Ja chodzę do pracy, to mój obowiązek, a Ty chodzisz do szkoły”. Dziecko nie potrzebuje ani kazania, ani pouczeń, ani napomnień czy moralizowania. Warto zaakceptować i uszanować to, co mówi, dając empatię. Akceptacja dziecka i jego przeżyć związanych ze szkołą czy też usłyszenie jego odmowy nie oznacza zgadzania się na to, aby dziecko nie poszło do szkoły. Oznacza empatyczne wsparcie w postaci komunikatu: “Słyszę/widzę/rozumiem, że czasami nie chcesz iść do szkoły, zwłaszcza jak np. czekasz na przyjazd taty i chciałbyś być w domu, jak wróci”. Ważne jest towarzyszenie dziecku w tym, co przeżywa, czyli po prostu bycie z nim. Co mogą oznaczać słowa dziecka „nie chcę iść do szkoły”? Jak warto, żeby rodzic zareagował? Mówienie o emocjach. Jeśli dziecko mówi o smutku, lęku, złości itp. to na pewno w tym momencie tak czuje. Rodzic powinien uczestniczyć w przeżywaniu emocji dziecka, towarzyszyć mu w jego frustracji, złości, może smutku czy rozczarowaniu. To wcale nie oznacza, że dziecko ma zostać w domu. Dziecko potrzebuje empatii ze strony rodzica. Zmęczenie. Warto uwierzyć, że dziecko może być zmęczone szkołą, presją, atmosferą, relacjami, zajęciami pozalekcyjnymi. Może pomóc przyjrzenie się planowi dnia i ocena, czy nie jest przeładowane zajęciami i uwzględnienie w nim czasu na odpoczynek, zabawę, nudę. Komunikowanie trudności. Warto tu dopytać i słuchać, np. co miałoby się stać, żebyś poszła do szkoły? Co pomogłoby Ci pójść do szkoły? Do jakiej szkoły poszłabyś chętniej? Być może warto też umówić się na rozmowę z nauczycielem. Jakie trudności może przeżywać dziecko odmawiające chodzenia do szkoły? Na co warto zwrócić uwagę? Problemy w nauce z jednego lub kilku przedmiotów. Kiedy dziecko otrzymuje trzecią jedynkę z danego przedmiotu, może to oznaczać, że ma kłopoty z opanowaniem jakiejś części materiału dydaktycznego. Warto z nim o tym porozmawiać, zapytać, jakiej potrzebuje pomocy, co rodzic może dla niego zrobić? Czasem pomaga pójście do nauczyciela i spokojna rozmowa skoncentrowana na szukaniu rozwiązań, a nie na obarczaniu się winą. Trudności z adaptacją – mogą wystąpić, kiedy dziecko rozpoczyna nowy etap edukacyjny, zmienia klasę, szkołę. Dziecko może czuć się izolowane i wykluczane z zespołu klasowego, ponieważ dołączyło do już zintegrowanej klasy. Koniecznie trzeba porozmawiać z psychologiem, pedagogiem oraz wychowawcą. Warto wspólnie opracować plan pomocy dziecku w zaadoptowaniu się do nowego zespołu klasowego. Więcej na ten temat można przeczytać w naszych artykułach: Problemy z adaptacją w nowej szkole oraz Wykluczenie – jak pomóc dziecku w nowej klasie? Problemy w domu – wtedy, kiedy rodzina przeżywa trudne chwile np. rozwód, choroba czy śmierć w rodzinie, dłuższy wyjazd rodzica itp. dziecko może odmawiać chodzenia do szkoły. Zwykle towarzyszy temu smutek, lęk, przygnębienie. Dziecko może po prostu bać się np. zostawić drugiego rodzica samego w domu z obawy, że i ten może zniknąć z jego życia. Jeśli tak jest, to należy bezwzględnie dać dziecku czas i poczucie bezpieczeństwa, zapewniać o swojej miłości i opiece. Można też skorzystać z pomocy terapeutycznej w poradni psychologiczno-pedagogicznej, zarówno dla siebie, jak i dla dziecka. Konflikty z rówieśnikami, agresja, bullying. To bardzo trudna sytuacja dla dziecka, które zwykle nie chce o niej opowiadać z obawy przed wstydem, z leku, co będzie i jak rodzic na to zareaguje. Czy jego reakcja nie pogorszy i tak trudnej dla niego sytuacji? Dlatego rozmowa z dzieckiem wymaga dużego taktu oraz zapewnienia, że będziemy działać wspólnie. Zdarza się, że rozmowy z wychowawcą, pedagogiem czy psychologiem szkolnym nie pomagają i jedynym wyjściem jest zmiana środowiska szkolnego. Problemy zdrowotne jak: depresja, nerwica, problemy z tarczycą, cukrzyca. Czego absolutnie rodzic nie powinien robić? Krzyczeć na dziecko, że np. wymyśla, wydziwia. Grozić – jeśli zaraz się nie ubierzesz i nie pójdziesz do szkoły, to… Karać. Zmuszać siłą. Lekceważyć sytuację, mówiąc „No trudno, czasem tak bywa, życie jest trudne”. Jesper Juul (duński pedagog i terapeuta) w swojej książce pt. „Kryzys szkoły” mówi, o zastąpieniu obowiązku szkolnego prawem do nauki. Obowiązek szkolny kojarzy się z czymś, co muszę robić. A jeśli jest dużo „muszę”, to jest wtedy mało „chcę”, co nie sprzyja motywacji chodzenia do szkoły. Zwłaszcza, że każdy z nas ma potrzebę autonomii. Mam prawo – ja decyduję, ja chcę lub nie chcę. Myślę, że takie podejście diametralnie zmieniłoby stosunek do szkoły i wcale nie obawiam się tego, że nauczyciele nie mieliby kogo uczyć, a szkoła świeciłaby pustkami. Źródła:Małgorzata Stańczyk, webinar Rodzica i szkoła, dostęp r. Marzena Jasińska Trener, dyplomowany coach, doradca rodzinny. Od lat wspiera rodziców w konsultacjach indywidualnych oraz warsztatach psychoedukacyjnych. Swoją pracę opiera na filozofii Jespera Juula, założeniach Rodzicielstwa Bliskości oraz Porozumienia Bez Przemocy. Specjalizuje się w zakresie neurodydaktyki oraz uczenia się uczniów. Ekspert rozwoju osobistego, komunikacji, negocjacji. W swojej pracy zajmuje się także tematyką mediacji szkolnych, procesów grupowych, zarządzania zmianą w organizacji i zarządzania zespołem. Prywatnie mama dwóch dorosłych synów. Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 07:45 Ty to masz problem ... po prostu nie idź i koniec kropka . A jak coś twoja mama by się do Ciebie sapała , to powiedz że jak chce żebyś jeszcze się bardziej rozchorowała to jest bardzo dobrą matką .I powiedz jej jeszcze że innych zarazisz i że jest brzydka pogoda to jeszcze bardziej się rozchorujesz ! `- to ja bym jeszcze do tego dodała : Mamo ! Chcesz , abym innych zaraziła ? . Nie idę do szkoły !`- I tak mam 3 lekcje dzisiaj ...`- oj, współczuję Ci ;) blocked odpowiedział(a) o 17:27 Spoko . Powiedz jej ze się zle czujesz, nie chcesz się jeszcze bardziej rozchorować, nie chcesz zarazić innych . Normalnie mama powinna ci nawet kazać nie iść do szkoły . ! zwymiotuj... wkladasz palec do gardla i wymiotujesz ;)potem mowisz ze nie za dpobrze sie czujsz blocked odpowiedział(a) o 07:30 powiedz,że jak cię póści do szkoły to możesz się rozchorować jeszcze bardziej,albo poudawaj(lub nie)że masz gorączkę wtedy na 100% cię nie póści kotek2oo odpowiedział(a) o 07:31 powiedz żeby cię zabrała do lekarza a ona uzna że tak się czujesz i niepuści cię do szkoły - Połóż się po kocykiem w salonie i powiedz że nie masz sił isć do szkoły!Nie miej przy śnaidaniu apetytu, ksiazki nie spakowane itp..Zycze powrotu do zdrowia! blocked odpowiedział(a) o 07:41 Idź do szkoły a potem idź do piguły :P blocked odpowiedział(a) o 07:43 jestem za ♥ ∂σткиιנ иιєвα .♥ ;p naj Dziś mam takie same objawy jak ty...i raczej pójde ale u mnie jest inna sytułacja bo rekolekcje są to idę tylko na kółko...Powedz mamie że nie dasz rady wysiedziec w szkole, strasznie się źle powiedz mamie że wymiotowałaś lub miałaś biegunkę ,u mnie działa. Idź do szkoły a na pierwszej przerwie [ jeszcze tej przed pierwszą lekcją ] pójdź do pielęgniarki Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Budzik po raz kolejny zadzwonił o nieludzkiej dla Ciebie godzinie. Któż to widział wstawać tak wcześnie rano? Zastanawiasz się, jak nie iść do szkoły bez większych konsekwencji? Zobacz, co możesz zrobić, żeby pozwolić sobie na dodatkowy dzień bezkarnego lenistwa. Bonusowe wolne, czyli legalne wagary Każdy, nawet najbardziej pilny uczeń, nieraz w swojej szkolnej karierze ma kilka takich dni, kiedy pójście do szkoły to ostatnia rzecz, na którą ma ochotę. Dzieje się tak z różnych powodów – czasem to po prostu słabszy dzień, podczas którego masz ochotę zwyczajnie poleżeć w łóżku, czasem stoi za tym sprawdzian czy kartkówka, na które nie czujesz się przygotowany. Może być i tak, że pokłóciłeś się z kolegą/koleżanką i nie chcesz się z nimi widzieć. Uciekanie na wagary to kiepskie rozwiązanie – po pierwsze ze względów bezpieczeństwa. Rodzice myślą, że jesteś w szkole, nauczyciele zaś, że zostałeś w domu. Jeśli coś stałoby Ci się po drodze, przez długi czas pozostaniesz bez pomocy – nikt nie będzie Cię szukał, ponieważ nie wie, że nie ma Cię tam, gdzie być powinieneś. Jeśli więc nadszedł ten dzień, kiedy bardzo nie chcesz iść na lekcje, wypróbuj kilka metod, które pozwolą legalnie pozostać Ci w domu. Jak nie iść do szkoły – praktyczny poradnik Najłatwiejszą (i przy okazji najczęściej stosowaną przez uczniów) metodą jest symulacja choroby. To sposób dość wiarygodny – wystarczy, że ściszysz głos i będziesz wyglądał na osobę nie mającą na nic siły – nawet na wstanie z łóżka, a co dopiero na wyjście z domu i siedzenie kilka godzin na lekcjach. To metoda dość dobra, jeśli masz empatycznych rodziców – przecież nie wyślą chorego dziecka do szkoły. Prawdopodobnie pozwolą zostać Ci w domu. Jednak ryzyko takiej metody jest dość spore – mogą chcieć sprawdzić stan gardła i temperaturę. W ten sposób niestety może wydać się, że symulujesz chorobę. Popularna metoda, polegająca na moczeniu termometru w ciepłej herbacie lub na grzejniku także może okazać się wadliwa – co, jeśli mama poda Ci lekarstwo przeciwgorączkowe lub, co gorsza, weźmie dzień wolny w pracy by zabrać Cię do lekarza? Ryzyko niepowodzenia takiego sposobu jest zbyt wysokie w stosunku do korzyści, jakie możesz osiągnąć. Symulowanie choroby ma jeszcze jedną, negatywną stronę medalu: jeśli kłamiesz, powoli tracisz zaufanie rodziców. Staraj się więc nie ryzykować. Jeśli jesteś bardzo zdeterminowany – możesz spróbować szybko zachorować. W tym celu wypij duszkiem zimny napój, a czerwone i bolące gardło w krótkim czasie masz gwarantowane. Jeśli na dworze jest zimno, przejdź się na spacer bez szalika i oddychaj ustami. Jeszcze tego samego dnia pojawi się chrypka i uczucie zimnego powietrza w gardle. Teraz jesteś już wiarygodny. Uważaj jednak z tą metodą, bowiem oczekiwane, kilkudniowe przeziębienie może przerodzić się w poważną chorobę, która wyłączy Cię z wszelkiej aktywności na długie dni! Metoda najbezpieczniejsza – porozmawiaj szczerze z rodzicami Jeśli nie chcesz posuwać się do oszukiwania rodziców (którzy przecież martwią się o Ciebie!) ani wywoływać choroby na siłę, jednak bardzo chcesz zostać w domu, wypróbuj metodę, która może przynieść tyle samo korzyści. To szczera rozmowa z rodzicami i przedstawienie swojej prośby o pozostanie w domu. Wydaje Ci się, że przekonanie mamy do tego, byś nie poszedł do szkoły, jest niemożliwe do spełnienia? Nie zapominaj o jednym: rodzice też kiedyś chodzili do szkoły i niejeden raz tak jak Ty teraz, myśleli co zrobić, by nie iść na lekcje. Szczerością zyskasz o wiele więcej niż kłamstwem, tak więc jeśli dobrze uargumentujesz swoją prośbę, szansa na to, że rodzice przymkną oko na te legalne wagary, jest całkiem spora.

co powiedzieć mamie żeby nie iść do szkoły